আজিৰ ভাৰত নতুন ভাৰত । দ্ৰুত গতিত আগবাঢ়ি গৈছে আজিৰ ভাৰত । চহৰবোৰে টোপনি নাযায়, বেলিতকৈ আগতে সাৰ পাই চহৰবোৰে, মানুহবোৰে সময়ৰ আগতে যায় আৰু আকাংক্ষাবোৰ দীঘল হয় । মেট্ৰো ষ্টেচনৰ পৰা গাঁওৰ পথলৈকে, শ্ৰেণীকক্ষৰ পৰা কৰ্পোৰেট কাৰ্যালয়লৈকে সকলোতে একে ব্যস্ততা—সকলোতে সকলোকে লাগে সফল হ’বলৈ, প্ৰতিযোগিতা কৰিবলৈ, আগবাঢ়িবলৈ । এইয়া আজিৰ ভাৰতৰ ছবি, দ্ৰুতগতিত আগুৱাই গৈ থকা ভাৰতৰ ছবি ।
প্ৰচণ্ড
চাপৰ তলত এখন যুৱ দেশ
আমাৰ দেশে যুদ্ধ কৰিবলৈ সক্ষম বুলি গৌৰৱ
কৰে । সেই বাবেই আজিৰ যুৱ প্ৰজন্মই এটা অদৃশ্য বোজা বহন কৰিছে । ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক
ডাঙৰ সপোন দেখিবলৈ কোৱা হয়, কিন্তু বিফল হোৱাৰ সুযোগ নিদি জীৱন যুজঁত
জয়ী হোৱাৰ শিক্ষাৰ পৰা বিৰত ৰাখে । আজিৰ সমাজত নম্বৰেই ভৱিষ্যৎ নিৰ্ধাৰণ কৰে, ডিগ্ৰীয়ে মান-সম্মান নিৰ্ধাৰণ কৰে, আৰু চাকৰিয়ে আত্মমৰ্যাদা জোখ-মাখ লোৱা হয়।
মাতৃ-পিতৃ নীৰৱে চিন্তিত । শিক্ষকে ইতিমধ্যে ক্লান্ত মনবোৰ উৎসাহিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে । এই দৌৰত জিজ্ঞাসু মনোভাৱৰ ঠাই লয় উদ্বেগে । শিক্ষাই জ্ঞানৰ পোহৰ দিব লাগিছিল । কিন্তু আজি বহু ক্ষেত্ৰত ই বোজা হৈ পৰিছে । প্ৰযুক্তিৰ হাতোৰাত অগ্ৰগতিৰ মূল্যায়ন কৰা হৈছে । ভাৰতৰ ডিজিটেল অগ্ৰগতি নিঃসন্দেহে বিস্ময়কৰ । চাহৰ দোকানতো ডিজিটেল লেনদেন, গাঁওলৈকে অনলাইন শিক্ষা, তথ্য সকলো সময়তে হাতৰ মুঠিত । কিন্তু ইয়াৰ সৈতে আহি পৰিছে এক নীৰৱ ঘাটক, এক ক্ষতি । মানুহে মানুহৰ পৰা আতঁৰি গৈছে । আমাৰ কথা পতা সময় নোহোৱা হৈছে, কথোপকথন দিনক দিনে কমি আহিছে । ধৈৰ্য কমি আহিছে । চিন্তা-ভাবনাৰ ঠাই লৈছে কুকথাৰে, হিংসা-বিদ্বেষে । আমি গোটেই বিশ্বৰ সৈতে সংযুক্ত হৈছে, কিন্তু দিনক দিনে নিজৰ আৰু ইজনে-সিজনৰ পৰা আতঁৰি আহিছোঁ ।
আমি
যেন এখন হৃদয়ৰ দুখন ভাৰতৰ নাগৰিক
এফালে কাঁচৰ অট্টালিকা, এয়াৰ-কণ্ডিচনড কাৰ্যালয় আৰু সময়সীমা । আনফালে ক্ষেতি-পথাৰ, বান, অনিশ্চিত জীৱিকা । নগৰীয়া ভাৰতে দৌৰিছে ক্ষিপ্ৰ গতিৰে, গ্ৰাম্য ভাৰতে স্থিৰতাৰ অপেক্ষাত আছে । তাৰ মাজতো বাচি আছে কেৱল আশা, সেইয়া কৃষকৰ মাজত । আশা লুকাই আছে পাঠ্যসূচীৰ বাহিৰতো এটা ছাত্ৰক সহায় কৰা শিক্ষকৰ মাজত, বিদ্যালয়লৈ চাইকেল চলাই যোৱা এজনী ছোৱালীৰ দৃঢ় সংকল্পত । এই নীৰৱ আশাই ভাৰতক ধৰি ৰাখিছে ।
মানসিক
স্বাস্থ্য: এটা নীৰৱ সংকট
সফলতা উল্লাসেৰে উদযাপন কৰা হয় । কিন্তু
ইয়াৰ বাবে কৰা সংগ্ৰাম নীৰৱে লুকুৱাই ৰখা হয় । সংগ্ৰামী মানুহে অনা সফলতাত তেওঁলোক
লুকাই থাকে । মানুহবোৰ মানসিক ৰোগীলৈ ৰূপান্তৰ হৈছে । মানসিক স্বাস্থ্যৰ কথা কোৱা
এতিয়াও বহুতে সাহস নাপায় । বহু লোক নীৰৱে কষ্ট সহে, বিচাৰ আৰু ভুল বুজাবুজিৰ ভয়ত । কিন্তু সহায় বিচৰাটো দুৰ্বলতা
নহয়—ই প্ৰজ্ঞা ।
যি সমাজে নিজৰ মানুহৰ কষ্ট শুনিব নোৱাৰে, সেই সমাজে ধীৰে ধীৰে নিজৰ মানৱীয়তা হেৰুৱায় । আমাক কেৱল দ্ৰুত অৰ্থনৈতিক বৃদ্ধি নালাগে—সন্তুলিত অগ্ৰগতি লাগে । কেৱল উদ্ভাৱন নহয়, অন্তৰ্ভুক্তি লাগে; কেৱল আকাংক্ষা নহয়, সহানুভূতি লাগে । শ্ৰেণীকক্ষত লাগে দয়া, কাৰ্যালয়ত লাগে বুজাবুজি, ঘৰত লাগে ধৈৰ্য আৰু নেতৃত্বত লাগে নৈতিকতা । শান্তি নোহোৱা অগ্ৰগতিয়ে শেষত কেৱল ক্লান্তিহে আনে ।
এতিয়া
এপলক থমকি চোৱা সময়
আমাৰ দেশ আগবাঢ়িছে কাৰবোক পিছুৱাই নহয়, বৰঞ্চ সহ্যৰে, ধৈৰ্য্যৰে, মিলনেৰে আৰু তৈয়াৰীয়ে । আমাৰ শক্তি কেৱল গতি নহয়—ই হৈছে মূল্যবোধ, সম্পৰ্ক আৰু স্থিতিস্থাপকতা । যদি আজিৰ ভাৰতে এপলক থমকি নিজৰ মানুহৰ কথা শুনে—ছাত্ৰ, কৰ্মচাৰী, কৃষক আৰু পৰিয়ালৰ—তেন্তে ভৱিষ্যৎ কেৱল সফলেই নহ’ব, ই হ’ব অৰ্থপূৰ্ণ । কাৰণ এখন দেশ তেতিয়াহে সঁচাকৈ আগবাঢ়ে, যেতিয়া মানুহে কেৱল প্ৰতিযোগিতা নকৰে, বৰঞ্চ জানে — কিয় আগবাঢ়িছে ।
No comments:
Post a Comment